Servet-i Fünun\'dan sonra yetişen genç kuşak edebiyatçılar, 1909\'da bir araya gelerek Fecr-i Ati topluluğunu oluşturdular. Topluluk üyesi olan Ahmet Haşim, Ahmet Samim, Tahsin Nahit, Celâl Sahir, Hamdullah Suphi, Refik Halit, Şehabettin Süleyman, Yakup Kadri ile öteki şair ve yazarlar bir beyanname hazırlayarak, kendilerini kamuoyuna tanıttılar.

Fecr-i Ati topluluğunun 24 Şubat 1910\'da, Servet-i Fünun dergisinde yayımladıkları beyanname, Türkiye\'de bir ebedî toplulukça yayımlanmış ilk bildiridir.

Bu bildiride Fecr-i Ati topluluğunun amaçları dil ve edebiyatın gelişmesine çalışmak, konferanslar düzenlemek, kamuoyunu aydınlatmak, Batının önemli eserlerini çevirtmek, Batı\'daki benzer oluşumlarla ilişki kurmaktır. Fakat topluluğun ömrü kısa sürer. Fecr-i Ati, 1912\'de dağılır.

Fecr-i Ati şiirinin konusu, dili, ölçüsü Servet-i Fünundan farklıdeğildir. Yalnız Fecri Ati şairleri sembolizmi tanımaya ve uygulamaya çalışmalarıyla Servet-i Fünun\'culardan ayrılırlar.

Fecr-i Ati şiirinin en önde gelen şairi Ahmet Haşim (1884-1933)\'dir.

A. Haşim, şiirin dilinin müzik ile söz arasında ve sözden çok müziğe yakın olduğunu öne sürer. Ona göre, sözcükler şiire anlamdan çok müzik değerleri ile girer. Konu, ise bir araç olmaktan öteye gitmez.

Haşim, şiirlerinde çocukluk anılarını, aşk ve doğayıkonu etmiştir. Dili önceleri Servet-i Fünun şiiri gibidir. Ancak sonra konuşma Türkçesine yönelir. Müzik yönünden yetersiz bulduğu için heceyi değil, hep aruzu kullanmıştır.

Çok kısa süren Fecr-i Ati döneminde ilk göze çapan yazarlar Yakup Kadrive Refik Halit\'tir. Ancak her ikisi de daha sonra Fecr-i Ati\'den ayrılıp, Millî Edebiyat Hareketine katılmışlardır.

Fecr-i Ati\'ye bağlıkalmışroman ve öykü yazarlarıolarak Süleyman Cemil Alyanakoğlu (1886-1940) ile İzzet Melih Devrim (1887-1966)\'i sayabiliriz.

Fecr-i Ati, II. Meşrutiyetin ilânından sonraki yıllara rastladığıiçin tiyatro çalışmalarının yoğunlaştığıbir dönemdir. Yurtseverlik, istibdat aleyhtarlığıgibi konuların işlendiği oyunlar sahneleri kaplamıştır. Namık Kemal\'in oyunları, özelilkle Vatan yahut Silistre ve Akif Bey çok ilgi görmüş, çok oynanmıştır. Ancak Fecr-i Ati üyeleri pek başarılı değildir. Şehabettin Süleyman (1885-1921) ve Tahsin Nahit bunların önde gelenleridir. Teknik olarak daha iyi bir tiyatro yazarı olan Müfit Ratip (1887-1917) ise genç yaşta öldüğü için az sayıda eser verebilmiştir.

Fecr-i Ati edebiyatında gülmecenin en başarılı örneklerini (Harman Sonu, Kırpıntı, Şeytan Diyor ki) Fazıl Ahmet Aykaç (1884-1967) vermiştir. Ebedî eleştiride ise Yakup Kadri, Ahmet Haşim, Hamdullah Suphi, Mehmet Fuat, Şehabettin Süleyman ve Müfit Ratip öne çıkmıştır.

Akyüz, Kenan. Modern Türk Edebiyatının Ana Çizgileri I, Ankara: 1979.

Akyüz, Kenan. Batı Tesirinde Türk Şiiri Antolojisi, Ankara: 1970.

Kurdakul, Şükran. Çağdaş Türk Edebiyatı 1, Ankara: 1992.

Mutluay, Rauf. 100 Soruda Türk Edebiyatı, İstanbul: 1978.

Nabi, Yaşar, Tevfik Fikret (Hayatı, Sanatı, Şiirleri), İstanbul, 1967.

Nabizâde, Nazım. Düzenleyen Mustafa Nihat Özün, Zehra, İstanbul: 1954, S. 65-66.

Recaizade, Ekrem. Mustafa Nihat Özön, Çok Bilen Çok Yanılır, İstanbul: S. 126-128.

Nabi, Yaşar. Tevfik Fikret, İstanbul: 1967.