{mosimage}BENİM OÄžLAN FOTOÄžRAFLARDA BÜYÜYOR
İçimde acısı var yemiÅŸi koparılmış bir dalın,
gitmez gözümden hayali Haliçe inen yolun, iki gözlü
bir bıçaktır yüreÄŸime saplanmış
evlât hasretiyle hasreti İstanbulun.
Ayrılık dayanılır gibi değil mi?
Bize pek mi müthiÅŸ geliyor kendi kaderimiz?
Elâleme haset mi ediyoruz?
Elâlemin babası İstanbulda hapiste,
elâlemin oÄŸlunu asmak istiyorlar
yol ortasında
güpegündüz. Bense burda rüzgâr gibi
bir halk türküsü gibi hürüm, sen ordasın yavrum,
ama asılamıyacak kadar küçüksün henüz.
Elâlemin oÄŸlu katil olmasın, elâlemin babası ölmesin,
eve ekmekle uçurtma getirsin diye,
orda onlar aldı göze ipi. İnsanlar, iyi insanlar,
seslenin dünyanın dört köÅŸesinden dur deyin,
cellât geçirmesin ipi.
Nâzım HİKMET
Favorilerinize ekleyin
Bunu e-posta ile gönder
Okuma: 797
Cevaplar (0)

Cevap yaz